Armenian News Network / Groong
March 24, 2024
My Homeland, My One
and Only
By Anush Aslibekyan
Translated from Armenian by Artsvi Bakhchinyan
and Nora Armani
Today, I long to enjoy my furtive old age,
as I securely wrap myself in a shawl,
sipping my tea, oblivious to the news,
indifferent to
currency inflations and the declining price of
oil.
Today, I wish to cede to an impulse; an urge
to live passively.
Today, I hope to lose my glasses, and with
them my sight
and my mind, in the throes of this blinding
pain
caused by the rapidly shrinking borders of my Homeland
as they slowly recede with the fog.
Today, I wish to spring out of my slumber with
a skipped heartbeat; to frantically search
for my most treasured property, lost, and to
find it.
I wish to not attend to my children, nor
discipline them,
but observe them intently from a nearby
window; hug them from a distance,
preserve their childhood forever in my soul,
and doing so hold on to a lasting Joy.
O, my Homeland,
Crouched on a hill, you look utterly helpless
and distraught
as you stoop before countless bleak
rectangular tombstones
draped in carnations doused with tear drops.
You seek help from an eternally sealed valiant
silence.
Drenched in blood, yet so beautiful,
you deeply pierce our hearts with so much
pain, yet warmth.
You wrap us in immense sorrow with such force.
Today, as I age, I attempt to avert your
innocent gaze and bury my head,
but I know that now, more than ever,
I must nurse and cradle you.
Let our boys rest in Yerablur.
Let them revel in the peace they won, dear one!
Let their mothers’ hearts, shattered to
million pieces, scatter into the universe
like the dusty Milky Way.
Our orphans’ torrential tears wash out the
muddy raindrops of London and St. Petersburg.
Shake loose the deep furrows of fathers
toiling for a future.
Abandon all futile efforts and come to me, my
nursling.
I have vast experience in caring for the
young.
My tender love turns infants into prophets and
sages.
My kisses breathe life into youth,
turning them into giants and gods
that rule oceans and stars, temples
and abbeys,
adorned with Birds of Paradise and Eden
Flowers.
O, my Homeland,
Grant me the sacred right to nurse you,
and I will kiss you like I kiss my offspring,
who have learned to love,
who have learned the secret of the Heavenly
Mansion,
who have learned to forgive, as they sing,
“There is poetry in the air today.”
And I, who swayed with masks behind closed
stage curtains,
feel doused in poetry today.
I am the one who knows you so well,
who tended to your wounds in 88, the 90s, 2016
and 2020.
I am the one whose poetry spoke even before
those wounds bruised your soul.
I am the one who did not see your wounds but
caressed their deep scars.
Crying, praying, dying, my trampled spirit
resurrected when I became a mother.
I learned volumes about the earth, the
universe, water, and the call of blood.
Today, in distant Crefeld,
a little girl silently ascended to heaven,
and her poor Armenian parents were left
perplexed not knowing
whether to scatter her ashes over the ocean,
or in a wooden box to bury her uprooted little
Armenian body
in your land spattered with scabs and open
wounds.
Dear Homeland, you warm my heart.
Yesterday, a father and his son
fell into the hands of the enemy
in the most incomprehensible, unexpected
circumstances.
Crushed to the ground by the force of arms,
they suddenly rose, hot and tender,
as they breathed their Homeland air, that came
to them they know not from where.
One look exchanged and they felt as one,
understood one another.
They held onto each other, slowly and
confidently,
not in fear of death but for the joy of
sharing the insane happiness
of being wrapped in each other’s scent as they
reconciled with death.
At that very moment the untenable happened.
At that very moment, the universe felt your
passion, my Homeland,
and knew that weapons are powerless,
before bodies touching the Eternal.
O, mighty one,
grant me the sacred right to tend to you,
and my milk and blood will become pearls and
rubies at your feet.
The sap I feed you, drop by drop,
Will turn you into a giant again.
O, my Homeland,
O, my One,
My only
One.
December
23, 2020
Translated
by
Artsvi Bakhchinyan
(Yerevan,
Armenia),
Nora
Armani
(New
York City, USA)
March
- May 2021
Հայրենիքս, Միակս, Ուրիշս
ԱՆՈՒՇ ԱՍԼԻԲԵԿՅԱՆ
Այսօր ես վաստակած (խաբուսիկ) ծերություն վայելելու ցանկություն ունեմ՝
տաք շալով փաթաթվելու,
թեյ խմելու, ինձ թույլ տալու
լուրեր չլսել,
եվրոյի բարձրացող գնի ու նավթի
արժեզրկվող գույնի մասին ոչինչ չիմանալու,
մի քիչ ապրելու
ու ոչինչ չանելու հրամայական, պահանջ,
այսօր ակնոցս կորցնելու, կուրանալու,
հոդացավերից ցնորվելու ցանկություն ունեմ,
որ չտեսնեմ մառախուղի պես արագորեն
տարրալուծվող
Հայրենիքիս սահմանները:
Այսօր ես ունեցածիս մասին մոռանալու
ու սրտխփոցով ընդհատված քնից վեր թռչելով՝
այն սարսափահար փնտրելու ու դարձյալ
գտնելու ցանկություն ունեմ,
զավակներիս ո՛չ թե խնամելու, ո՛չ
թե խրատելու,
այլ կողքի պատուհանից անվերջ դիտելու, հեռակա գրկելու, աչքերով նկարահանելու, ընդմիշտ հոգումս պահելու
ցանկություն ունեմ նրանց մանկությունը,
որ Ուրախությունն է հենց:
Ա՛խ, Հայրենիք,
դու, որ հիմա
բոլորովին անօգնական, խռով մի բլրում
ես կուչ եկել՝
արտասվաթոր մեխակներով ծածկված,
անթիվ ուղղանկյունաձև սառը սալիկների ծնկներին ծվարել,
օգնություն ես հայցում հավերժորեն դաջված հերոսական լռությունից,
ինչպե՞ս կարողացար այսքան մեր սիրտը
մխրճվել՝ ցավոտ ու կաթոգին,
այսքան տրտում, բայց վճռական,
այսքան արնոտ, բայց սիրո՜ւն:
Հիմա ես ամեն
օր ծերանալու, փախչելու, թաքնվելու ցանկություն ունեմ
քո՝ մանկան պես անպաշտպան հայացքից,
բայց
այսօր, հենց հիմա, առավել, քան
երբևէ,
քեզ կրծքով կերակրելու ու բարուրելու
պարտք ունեմ:
Թո՛ղ տղաներին իրենց Եռաբլրում՝ շահած խաղաղության հետ, անուշս,
թո՛ղ նրանց ետևից Ծիր կաթինի
պես ծորացող նրանց մայրերի միլիոնավոր
բեկորների վերածված սրտերը,
որբերի արցունքները, որ պետերբուրգյան ու լոնդոնյան դժգույն
անձրևներից էլ հորդառատ են։
Դո՛ւրս եկ ապագայի համար տենդագին
մաքառող հայրերի անտակ խորշոմներից, թո՛ղ ու եկ
ինձ մոտ, ձագո՛ւկ,
ես զավակներ խնամելու մեծ փորձ
ունեմ,
նրանք իմ քնքշանքի ներքո մոգեր ու մարգարեներ
են դառնում,
նախշուն հավքեր ու եդեմական ծաղիկներ,
նրանք իմ համբույրներից
հսկաներ ու աստվածներ են դառնում,
օվկիանոսներ ու աստղեր, տաճարներ ու վանքեր:
Ա՜խ… Հայրենիք,
տո՛ւր ինձ քո մայրը լինելու
սուրբ իրավունքը,
և ես քեզ կհամբուրեմ հենց այնպես,
ինչպես իմ զավակներին,
որ սիրել գիտեն,
որ գիտեն Երկնային Ապարանքը կառուցելու բոլոր գաղտնիքները,
որ ներել ու երգել գիտեն,
այսօր օրը պոեզիա է բուրում:
Եվ ես, որ
սիրում եմ բեմի վարագույրի հետևում
դիմակների հետ պար բռնել,
այսօր ներծծված եմ պոեզիայով,
այն մեկո՛վ, որ քո մասին
շատ բան գիտի,
նա տեսել է, շոյել է քո բոլոր
վերքերը՝ 88-ին, 92-ին, 16-ին, 20, 20-ին բացված:
Նա գիտի դրանից
առաջ էլ բացված
քո վերքերի մասին,
բայց չի տեսել,
այլ շոշափել է դրանց սպիները՝
լացելով, մտքում մահանալով, աղոթելով, ոտքի կանգնելով, մայր դառնալով:
Նա գիտի հողի,
Տիեզերքի, ջրի ու արյան կանչի
մասին շատ բաներ:
Այսօր հեռավոր Կրեֆելդում փոքրիկ մի աղջիկ անտրտունջ
հեռացավ երկինք, ու նրա խեղճ
հայ ծնողները շփոթված են,
նրանք չգիտեն՝ մոխրացնել ու օվկիանոսի՞ն
հանձնել,
թե՞ փայտյա արկղիկով օտար հողին
պահ տալ այն
հայուկի մարմինը, որին կտրել էին
իր արմատից,
քեզնից, քո սպիներով ու վերքերով
պատված հողից, Հայրենիք,
որ ամենատաքն ես:
Երեկ հայր ու որդի՝
անհասկանալի, անսպասելի, անըմբռնելի հանգամանքներում՝
գազանի ձեռքն ընկան,
զենքի ուժով գետնին տապալված՝ հանկարծ հողից բարձրացող
տաք ու գիրգ՝
իրենց Հայրենիքի հոտն առան, որտեղի՞ց,
ինչպե՞ս, նրանք չիմացան,
բայց երբ նայեցին միմյանց, նույն բանն ասացին
ու իրար հասկացան,
ի՞նչ լեզվով, ինչպե՞ս, ինչո՞ւ, չգիտեմ, բայց դանդաղ
ու վստահ հպվեցին իրար մարմիններով:
Ո՛չ թե մահվան
վախից,
այլ քո բույրի
մեջ պարուրվելու երանությունն իրար հետ կիսելու խենթացնող
երջանկությամբ՝
հաշտված մահվան հետ,
և
հենց այդ պահին եղավ աններելին,
ու հենց այդ
պահին Տիեզերքը զգաց քո հրամայականը,
Հայրենիք,
Նա հասկացավ, որ զենքն անզոր
է,
երբ մարմինդ հավիտենականին է հպվում:
Տո՛ւր ինձ քո մայրը լինելու
սրբազան իրավունքը,
Հզորս,
ու ես քո
ոտքերի առաջ մարգարիտներ ու հակինթներ կդառնամ,
մայրական կենարար կաթի պես քեզ
ամեն րոպե կաթիլ առ կաթիլ
սնելով՝
դարձյալ Հսկա կդարձնեմ,
Հայրենիքս,
Միակս,
Ուրիշս:
23 դեկտեմբերի, 2020 թ.
Anush Aslibekyan
is an Armenian writer, theater critic, playwright, PhD in arts. She is an
author of four books of fiction. Her plays have been staged in Armenia and
elsewhere; samples of her fiction works have been translated into German,
Greek, Swedish, Hungarian, Russian, Polish. In November,
2022, actress Nora Armani (who is the co-translator of current poem)
presented her English translation of Aslibekyan’s
play, MERCEDES AND ZARUHI, at the United Solo Theatre Festival at Theatre Row
in New York. |
|
© Copyright 2024 Armenian News Network/Groong and the
author.
| Home | Administrative | Introduction | Armenian News | Podcasts | Feedback |